Jego Piekielna Wysokość

Finlandia (i w ogóle Skandynawia) słynie z metalowych i rockowych zespołów: Nightwish, Apocalyptica, The 69 Eyes, Entwine, Hanoi Rocks, The Rasmus i HIM to tylko niektóre z nich. Skandynawski metal to temat rzeka - Norwegia i Szwecja też mają zespoły znane nie tylko w Europie, ale i na świecie. Jednym słowem Europa rządzi ;) 

Jak już wiecie, ten post będzie dotyczył jednego z tych zespołów: mojego ulubionego od wielu lat, który nie jest i raczej nie będzie legendą, ale znalazł swoje miejsce w muzyce, a dla mnie jest bardzo ważny: HIM. Zaczynałam grać na gitarze na ich piosenkach: solo z Gone With the Sin było chyba pierwszą rzeczą, jakiej w ogóle nauczyłam się grać, a akordów i bicia uczyłam się na akustycznych wersjach Please Don't Let It Go czy The Sacrament. Właściwie nie pamiętam, kiedy polubiłam HIM. Kiedyś w programie 30 TON widziałam ich teledysk do Pretending (to ich najfajniejszy teledysk), był to więc pewnie rok 2001, ale nie przypominam sobie, żebym bardziej zwróciła na nich wtedy uwagę.

Mówiąc o HIM od razu przychodzi nam (mi na pewno) na myśl lider i wokalista grupy - Ville Hermanni Valo. Wysoki, szczupły, o zielonych oczach, "chłopiec o anielskiej twarzy i diabelskim uśmiechu" i co najważniejsze - charakterystycznym głosie o szerokiej skali, który pozwala mu śpiewać bardzo różne piosenki. Charyzmatyczny twórca właściwie całości materiału z czterech pierwszych płyt zespołu, od zawsze jedyny autor tekstów. HIM to jego muzyczne dziecko, od początku miał wizję, jak powinna brzmieć muzyka zespołu i konsekwentnie ją realizował nawet, jeśli wiązało się to z decyzją o rozstaniu z jednym z członków HIM...

Ville wcześnie zaczął interesować się muzyką i kiedy za sprawą kuzynki stał się posiadaczem płyty KISS, wybór instrumentu w szkole muzycznej był oczywisty: gitara basowa, bo Ville chciał grać jak Gene Simmons. "Pierwsze" His Infernal Majesty powstało około 1991 r., kiedy troje przyjaciół: Ville, Mige (Mikko Henrik Julius Paananen) i Linde (Mikko Viljami Lindström - ach te fińskie nazwiska!!!) chcieli założyć zespół. Problemem była nazwa. Zastanawiali się nad Black Salem i Black Earth, jako że inspiracją był dla nich wtedy Black Sabbath.

Ville natknął się w jednej z piosenek, których słuchał na wyrażenie infernal majesty i bardzo mu się ono spodobało. Jednak spór o nazwę rozwiązał ostatecznie Mige który, jak głosi legenda, napisał farbą słowa his infernal majesty na swoim jedynym wzmacniaczu, tak więc nie było już odwrotu. W tym czasie Ville interesował się okultyzmem i wraz z Linde i Mige słuchali mnóstwo black metalu. Jednak podobno nigdy nie byli zaangażowani w czczenie szatana:) 

Potem His Infernal Majesty miało przerwę i po kilku latach, kiedy Mige postanowił odbyć służbę wojskową, Ville i Linde, który właśnie skończył szkołę nagrali dema piosenek Serpent Ride, Borellus i The Heartless. Plan był taki, żeby do zespołu zaangażować jeszcze wokalistę i perkusistę - Ville miał być basistą, a Linde gitarzystą. Niedługo potem zespół (już 3 osobowy z Mige, który wrócił z wojska i chciał grać w H.I.M.) znalazł perkusistę o imieniu Juhana Tuomas Rantala (w skrócie Pätkä) i zespół byłby kompletny, gdyby miał wokalistę... Ta rola przypadła więc Ville, który na szczęście umiał śpiewać, o czym przeczytaliście już w innym moim poście;) Ville mówił później, że nigdy nie śpiewał w żadnym zespole, w którym grał ani nigdzie indziej i chociaż ćwiczył śpiewanie, nie miał pewności czy w ogóle może być wokalistą. 

Nazwa została skrócona do HIM, kiedy zespół wydał swoje pierwsze EP: 666 Ways To Love: Prologue w 1996, a stało się to z kilku powodów. Cała nazwa z długim tytułem płyty nie mieściła się na okładce i byłaby trudna do zapamiętania i wymówienia dla Finów. Po drugie kanadyjski zespół Infernal Majesty właśnie się reaktywował, po trzecie: Ville, Linde i Mige nie chcieli, by ich zespół kojarzony był z okultyzmem (co jednak dzieje się do dzisiaj). I tak mieli już z tego powodu problemy, aż w końcu zaczęli zmyślać, co oznacza skrót HIM i byli w tym bardzo przekonywujący... Jednak niezarejestrowana na czas nazwa przyniosła inny problem, który doprowadził do tego, że w Stanach Zjednoczonych zespół nazywał się HER... 

HIM bardzo chcieli nagrać cover i wybór padł na Wicked Game Chrisa Isaska, która bardzo podobała się Ville, była prosta, znana i pasowała do jego głosu. Ville podobał się też tekst - właśnie takie smutne piosenki o miłości chciał pisać. Dzięki tej piosence i głosowi Ville zespół został zauważony przez BMG i zaproponowano mu nagranie drugiego ich karierze demo. Skład został uzupełniony przez klawiszowca Antto Melasniemi. 

Żeby jednak nie napisać książki o HIM, do czego się już zbliżam, wymienię ich płyty: 

1) Greatest Lovesongs vol 666 (1997) - debiut. Platyna w Finlandii. Dwa covery: Wicked Game i (Don't Fear) The Reaper. Z tej płyty najbardziej lubię For You, Our Diabolikal Rapture (ma fajne gitary), It's All Tears i Wicked Game. Intro do Beginning Of The End jest na płycie grane przez Ville, a nie Linde, a to dlatego, żeby "brzmiało źle”, a Linde był za dobry, żeby coś źle zagrać :) Mam sentyment do tej płyty, bo jak już pisałam lubię wczesne nagrania zespołów, pierwsze płyty i demówki. 

2) Razorblade Romance (1999) - zmiana perkusisty na obecnego o nazwisku Mika Kristian Karppinen, bardziej znanego jako Gas Lipstick i klawiszowca na "Juskę" Salminena. Pierwsze miejsce na fińskiej i niemieckiej liście. 2x platyna w Finlandii. Wielki hit Join Me, który nie należy do ulubionych piosenek Ville. Oprócz tego numeru najbardziej lubię I Love You, Gone With The Sin i Razorblade Kiss. 

3) Deep Shadows And Brilliant Hightlights (2001) - zmiana klawiszowca na obecnego: Janne Puurtinena (znanego jako Burton). Pierwsze miejsce na fińskiej liście, platyna. W piosence In Joy And Sorrow na skrzypcach zagrał Eicca Toppinen z zespołu Apocalyptica. Najbardziej z tej płyty lubię Pretending i In Joy And Sorrow.

4) Love Metal (2003) - ta płyta ma najwięcej poweru ze wszystkich płyt HIM. Deep Shadows... jest właściwie dość spokojne, a L.M. zaczynający się od szybkiego Buried Alive By Love mimo, że zawiera ballady jest czadowy. Szczególnie, że jest tam mnóstwo fajnych riffów, które aż chce się zagrać samemu, a i Ville inaczej używa swojego głosu - śpiewa bardziej szorstko i są chwile, kiedy wrzeszczy. To moja druga ulubiona płyta HIM. Nie potrafię wymienić ulubionej piosenki z tej płyty, ale skłaniałabym się ku Endless Dark albo Sweet Pandemonium… 

5) Dark Light (2005). Dzięki niej HIM stał się pierwszym fińskim zespołem, który zdobył złotą płytę w USA. Oprócz singli (Wings of a Butterfly i Killing Loneliness) do gustu najbardziej przypadły mi Play Dead i Vampire Heart. 

6) Venus Doom (2007). Moja ulubiona płyta HIM. Kiedyś najbardziej lubiłam Razorblade Romance, ale zmieniałam zdanie. Jest to na pewno najcięższy album HIM, inspirowany Metallicą i Type O Negative. Moimi faworytami są 10-minutowy Sleepwalking Past Hope i Venus Doom. Album podoba mi się, bo jest ciężki i mroczny, ale jak już pisałam, szkoda, że dobry album powstał na podłożu osobistych problemów Ville. 

7) Screamworks: Love In Theory And Practice (2010). Cóż, po ciężkim Venus Doom ten album wydaje mi się popowy. Piosenki są świetne i oczywiście "HIM-owe". Większość jest bardzo przebojowa. Podoba mi się, że Ville często śpiewa ostrzej na tej płycie (znaczy więcej się wydziera). Moje ulubione kawałki to Like St. Valentine i Shatter Me With Hope. Ale po dwóch latach jeszcze chyba do końca nie przetrawiłam tej płyty... 

8) ? Chodzą słuchy, że płyta nr 8 będzie. Być może w przyszłym roku. Tamten rok był trudny dla HIM, gdyż rozstali się ze swoją wytwórnią Sire, a Gas miał poważne problemy ze zdrowiem, ale wszystko idzie ku lepszemu :) To, co mnie zainteresowało i spowodowało, że mogę mieć nadzieję, że ta płyta może mi się podobać to wypowiedź Ville dla magazynu Kerrang (luty 2012), w której mówił, że chciałby wydać płytę w wytwórni Rise Above Records (niezależna wytwórnia specjalizująca się w doom i stonermetalowych zespołach) i że zespół powróci do swoich korzeni. 

To, co mi się podoba w HIM to te kilka rzeczy, które połączone w jedno tworzą oryginalną mieszankę, która przemawia do mnie jak żadna inna. Dobry wokal, taki jak lubię: wszechstronny i charakterystyczny. Trochę mroczny image i charyzmatyczny lider. Teksty piosenek, bo długi czas byłam zafascynowana (i chyba nadal jestem) "ciemną stroną miłości", coś jak w Wichrowych Wzgórzach. Ville takie właśnie teksty pisze - o miłości i śmierci jednocześnie, w sposób bardzo romantyczny i poetycki. Przykładów jest mnóstwo, np. wers: In the grace of your love, i writhe in pain (For You); tytuły piosenek: The Funeral of Hearts, Dark Secret Love, Dead Lover’s Lane i wiele innych… No i warstwa instrumentalna, która też zawsze mi się bardzo podoba. HIM to właśnie to, co lubię najbardziej.

Logo HIM to heartgram czyli połączenie pentagramu i serca, jak dla mnie interesujące i pomysłowe. Ten symbol to wszystko, czym jest muzyka HIM: serce oznacza miłość, a pentagram śmierć: tematykę, która pojawia się w większości tekstów Valo. Nieważne czy ktoś określa ich muzykę jako rock, pop czy metal, fani wiedzą, że jest to LOVE METAL :P

HIM odwiedzili Polskę dwa razy: w 2000 roku i rok później, co moim zdaniem jest niewybaczalnie mało jak na zespół europejski, który ma na koncie już 7 płyt. 

Na koniec piosenka. Tu dylemat był większy niż przy AFI, ale wreszcie zdecydowałam się na Bleed Well wersja live z DVD Digital Versatile Doom (2008). Polecam!

P.S. Jestem w trakcie czytania (online, w wersji anglojęzycznej) Synnin Viemaa, czyli biografii HIM i niektóre informacje pochodzą właśnie stamtąd.

Trudno było zawrzeć wszystko, o czym chciałam napisać i wiele rzeczy pominęłam, ale mam nadzieję, że dzięki temu długość posta mieści się jeszcze w granicy "nieznudzenia" i większość z Was dotarła do tego momentu. Zapraszam do komentowania i odwiedzania strony bloga na FB!