Opeth - Pale Communion (2014)

Nie znam całej dyskografii Opeth. Starsze płyty znam pobieżnie, a w całości tylko moje ulubione Damnation oraz Heritage i teraz Pale Communion. Najnowsze dzieło Szwedów przesłuchałam więc raczej z ciekawości, nie czekałam na nie niecierpliwie, bo nie uważam się za ich wielką fankę (ale zdecydowanie jest to jeden z najciekawszych zespołów, jakie poznałam).

Podczas słuchania przyszło mi do głowy kilka myśli na temat tej płyty i postanowiłam napisać, jak ją odebrałam - z perspektywy osoby, która nie zna wszystkich ich płyt i zdecydowanie bardziej woli czysty śpiew niż growl w wykonaniu Mikaela Akerfeldta. Płyta składa się z ośmiu utworów, które - jak to u Opeth są bardzo klimatyczne. Jest to dość spokojny krążek: nie ma tu żadnego growlu, ostrych, metalowych riffów. Widać, że zespół postanowić zrobić coś trochę innego: skupić się na lżejszych dźwiękach i melodiach, ale nie znaczy to, że nagrał przystępną płytę. Aranżacje, jak zwykle są rozbudowane, melodie piękne, a wokal kojący, hipnotyzujący a czasem niepokojący. Słychać inspiracje latami 70. (Pink Floyd?, The Doors?), rockiem psychodelicznym.

W utworach dzieje się bardzo dużo, np. już w intro do pierwszej piosenki: Eternal Rise Will Come, przed pojawieniem się wokalu, mnóstwo niepokojących dźwięków, potem spokojna melodia w stylu tych z poprzedniej płyty, potem znów zmiana klimatu, a następnie wokale. Mam wrażenie, jakby warstwa instrumentalna tej piosenki była ważniejsza, a zwrotki były tylko dodatkiem.

Dalej nie jest inaczej, drugi utwór (Cusp of Eternity) na przykład jest trochę bardziej energiczny, pełno w nim "kosmicznych" dźwięków. Goblin to utwór całkowicie instrumentalny, ale mimo braku wokalu też wiele się w nim dzieje.

Jednym słowem: po zamknięciu oczu płyta przenosi nas w inny świat dzięki swej niepowtarzalnej atmosferze. Może nie spodobać się fanom Opeth, którzy są przyzwyczajeni do cięższego oblicza zespołu, ale mi pasuje. Raczej nie będzie jedną z moich ulubionych, ale przyjemnie się jej słucha.